Η απάντηση είναι σχετική (pun intended!), και εξαρτάται από τον παρατηρητή.

Για έναν παρατηρητή που ταξιδεύει προς την Ανδρομέδα με ταχύτητα κοντά σε αυτή του φωτός, αυτό που αντιλαμβάνεται είναι ότι η απόσταση για την Ανδρομέδα είναι πιο σύντομη. Αυτό που λέμε στην ειδική σχετικότητα “συστολή μήκους”. Και άρα, για τον ίδιο, θα χρειαστεί λιγότερος χρόνος ταξιδιού.

Ένας “στάσιμος” παρατηρητής στη Γη υπολογίζει ότι ο χρόνος του ταξιδευτή κυλάει πιο αργά, αυτό που λέμε “διαστολή του χρόνου”, και άρα “μεγαλώνει” λιγότερο.

Ένα ανάλογο φαινόμενο, που μπορούμε εύκολα να παρατηρήσουμε, είναι η “επιβίωση” των μιονίων στην ατμόσφαιρα της Γης. Για μια αναλυτική εξήγηση, διαβάστε το άρθρο μας εδώ. Πρακτικά, έχουμε το ίδιο φαινόμενο: τα μιόνια που κινούνται με ταχύτητες κοντά σε αυτή του φωτός, βλέπουν την απόσταση από την ατμόσφαιρα μέχρι τους ανιχνευτές μας αρκετά μικρότερη από ότι ένας παρατηρητής στη Γη, με αποτέλεσμα να μπορούν να τη διανύσουν πριν διασπαστούν (με άλλα λόγια να καταφέρουν να φτάσουν στον ανιχνευτή σε χρόνο μικρότερο από το χρόνο ημιζωής τους).

Το παράδειγμα με τους ταξιδευτές είναι γνωστό και ως “παράδοξο των διδύμων”, με μια πιο αναλυτική περιγραφή βρίσκεται εδώ.