Είναι γνωστό πως ένα αστέρι, όταν καταναλώσει όλα τα καύσιμα του καταρρέει βαρυτικά, “πεθαίνει” με απλά λόγια, και ανάλογα με τη μάζα του, το απομεινάρι του μπορεί να είναι ένας λευκός νάνος, ένας αστέρας νετρονίων ή μια μελανή οπή.

Στην περίπτωση ενός απομονωμένου αστέρα, όπως είναι ο Ήλιος μας, αν μετατραπεί σε λευκό νάνο, εφόσον δεν υπάρχει πλέον κανένας τρόπος παραγωγής θερμότητας, αναμένεται σταδιακά να χάνει την εναπομένουσα ενέργειά του. Έτσι δηλαδή, θα ελαττώνεται η θερμοκρασία του και θα γίνεται ολοένα και πιο ψυχρός. Αλλά ο χρόνος που απαιτείται για να ψυχθεί τελείως ένας λευκός νάνος έχει υπολογιστεί θεωρητικά και είναι συγκρίσιμος με την ηλικία του σύμπαντος (13.8 δισεκατομμύρια χρόνια), οπότε αυτός είναι ο λόγος που δεν έχουμε παρατηρήσει αυτό το φαινόμενο.

Παρόμοια εξέλιξη μπορούν να ακολουθήσουν και οι αστέρες νετρονίων αν αυτοί βρίσκονται απομονωμένοι. Στην περίπτωση όμως των μελανών οπών που προήλθαν από τον “θάνατο” μεγάλων αστέρων, αυτές μπορούν να μεγαλώσουν καταβροχθίζοντας ό,τι υλικό (σκόνη ή αέριο) βρίσκεται κοντά τους.

Είναι πολύ σύνηθες όμως, στην Αστροφυσική, να παρατηρούμε αντικείμενα σε δυάδες. Τότε η μοίρα των λευκών νάνων και των αστέρων νετρονίων μπορεί να είναι διαφορετική. Αν έρθουν για παράδειγμα πολύ κοντά ένα ζευγάρι αστέρων νετρονίων τότε είναι αναπόφευκτη η σύγκρουσή τους, με αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός νέου αστέρα νετρονίων ή ακόμη και μιας μελανής οπής, ανάλογα με τις μάζες των αστέρων νετρονίων που θα συγχωνευθούν.