Θα μπορούσε η διαφορική περιστροφή του Ηλίου να επηρεάσει την ένταση της ακτινοβολίας του σε διάφορα χρονικά διαστήματα;
- Συγγραφέας: Δήμητρα Λίγγρη
- 03-03-2022
- Τροποποίηση: 03-04-2022
- Δυσκολία: Μέτριο
- Κατηγορίες: Φυσική του Διαστήματος
Η ηλιακή ακτινοβολία αναφέρεται στην ενέργεια που δέχεται η Γη από τον Ήλιο.
Το ποσό της ηλιακής ακτινοβολίας κάθετα στη μονάδα της επιφάνειας, στο ανώτερο όριο της ατμόσφαιρας, ανά μονάδα χρόνου και στη μέση απόσταση Γης-Ηλίου ονομάζεται ηλιακή σταθερά και εκτιμάται σε 1371 W/m2 που είναι μόλις τα 2 δισεκατομμυριοστά της ακτινοβολίας που εκπέμπει ο Ήλιος προς όλες τις κατευθύνσεις. Η ένταση της ηλιακής ακτινοβολίας δεν είναι σταθερή στην επιφάνεια της Γης και αυξομειώνεται ανά περιόδους ανάλογα με την απόσταση Γης – Ηλίου, το φαινόμενο ύψος του Ηλίου πάνω από τον ορίζοντα του τόπου, τη διαδρομή της ηλιακής ακτινοβολίας μέσα στην ατμόσφαιρα, αλλά και από την ηλιακή δραστηριότητα.
Η δραστηριότητα του Ηλίου δεν είναι σταθερή και παρατηρείται μια αυξομείωση αυτής με περίοδο 11 ετών (Εικόνα 1). Αυτή η μεταβολή ονομάζεται ηλιακός κύκλος. Η έναρξη ενός καινούργιου ηλιακού κύκλου σηματοδοτείται με την αλλαγή της πολικότητας του ηλιακού μαγνητικού πεδίου (δηλαδή ο βόρειος μαγνητικός πόλος του γίνεται νότιος και το αντίστροφο) και την εμφάνιση της πρώτης ηλιακής κηλίδας στην επιφάνειά του. Το μαγνητικό πεδίο όμως δεν παραμένει σταθερό κατά τη διάρκεια ενός ηλιακού κύκλου αλλά δημιουργούνται διάφορες περιελίξεις αυτού εξαιτίας της διαφορικής περιστροφής του Ηλίου.
Τι εννοούμε όμως με τον όρο διαφορετική περιστροφή;
Σημαίνει ότι η ταχύτητα περιστροφής του Ηλίου γύρω από τον εαυτό του δεν είναι ίδια σε όλο το εύρος του, με τον ισημερινό να περιστρέφεται πιο γρήγορα από τους πόλους. Η κίνηση αυτή οδηγεί το τμήμα των μαγνητικών γραμμών που φέρονται στον ισημερινό να κινούνται ταχύτερα από το αντίστοιχο των πόλων, με αποτέλεσμα την εμφάνιση, με την πάροδο κάποιων ετών, σημαντικών περιελίξεων. Η διαδικασία αυτή εξηγείται με τη θεωρία του Babcock.
Συνέπεια αυτών των διεργασιών είναι η εμφάνιση ισχυρών εκρηκτικών επεισοδίων στα μέγιστα των ηλιακών κύκλων (οι προεξοχές στην Εικόνα 1), όπου παρατηρούνται και οι μεγαλύτερες περιελίξεις.
Τότε η καταμετρούμενη ένταση της ηλιακής ακτινοβολίας εμφανίζεται αυξημένη, με την ηλιακή σταθερά να αυξάνει κατά περίπου 0,1%!